Choroba a odprawa pieniężna

Jeżeli pracownik był nieobecny w pracy nieprzerwanie przez długi okres czasu z powodu choroby lub wypadku i wykorzystał wszystkie przysługujące mu płatne dni chorobowe, zezwala się na rozwiązanie z nim stosunku pracy. W takiej sytuacji, zanim pracownik otrzyma swoją odprawę, powinien on zwrócić się o pomoc do swojego związku zawodowego w celu uzyskania informacji nt. świadczeń z tytułu choroby. Wcześniejsze zwolnienie pracownika jest możliwe, gdy orzeczenie lekarskie jednoznacznie stwierdza, że nie ma możliwości na powrót pracownika do pełni zdrowia lub do pracy.

Jeżeli w ciągu okresu pięciu lat pracownik był wielokrotnie i długotrwale nieobecny w pracy z powodu choroby i nic nie wskazuje na poprawę jego stanu zdrowia, zezwala się na rozwiązanie z nim stosunku pracy z powodu choroby.

Przepis ten jest mniej jasny niż przepis wspomniany wcześniej, a przez to trudniejszy do ewaluacji. Należy uwzględnić jednak, że aby możliwym było rozważenie użycia tego przepisu, nieobecność pracownika musi być znacząca.

Jeżeli pracownik jest długotrwale nieobecny w pracy z powodu choroby i dysponuje zaświadczeniem lekarskim stwierdzającym zły stan zdrowia oraz niewielkie prawdopodobieństwo powrotu do zdrowia, może on wnioskować o rozwiązanie stosunku pracy. W przypadku wyboru tej procedury, odprawę należy wypłacić niezwłocznie po wyczerpaniu przez pracownika płatnych dni chorobowych. Zanim pracownik wystąpi o rozwiązanie stosunku pracy z powodu długotrwałej niezdolności do pracy, zaleca się, aby skontaktował się on ze swoim związkiem zawodowym w celu dowiedzenia się o przysługujących mu prawach do świadczeń chorobowych ze związku.

Zgodnie z ustawą nr 37/1993 o postępowaniu administracyjnym wypowiedzenie pracy pracownikowi państwowemu lub urzędnikowi służby cywilnej jest aktem administracyjnym. W związku z tym pracownik ma prawo do bycia wysłuchanym. Inne wynikające z ustawy zasady również powinny być ściśle przestrzegane. Przykładem działania tej ustawy jest wyrok Sądu Najwyższego Islandii nr 236/2012 dotyczący sprawy, w której strażnik więzienny został zwolniony ze stanowiska z powodu długotrwałej choroby. Zgodnie z ustawą nr 70/1996 o pracownikach państwowych strażnicy więzienni są urzędnikami służby cywilnej. Wspomnianemu pracownikowi nie umożliwiono wypowiedzenia się w jego sprawie ani nie przeprowadzono odpowiedniego dochodzenia, w związku z czym naruszono jego prawo do bycia wysłuchanym, a także inne obowiązujące zasady. Z uwagi na powyższe, wypowiedzenie to zostało uznane za bezprawne, a pracownik otrzymał odszkodowanie.