Jak wspomniano we wstępie, praca wykonywana przez pracowników sektora publicznego regulowana jest przez inne zasady i regulacje, niż praca wykonywana przez pracowników sektora prywatnego. Za sektor publiczny uważa się przedsiębiorstwa i instytucje będące własnością państwa i gmin, a także przedsiębiorstwa i instytucje świadczące usługi publiczne. Zasadniczo sprawy dotyczące sektora publicznego reguluje Ministerstwo Finansów i Gospodarki, a dokładniej podlegająca mu Państwowa Administracja ds. Wynagrodzeń i Zasobów Ludzkich.
Zgodnie z prawem samorządy miejskie i gminne działają samodzielnie, aczkolwiek stowarzyszone one są w Stowarzyszeniu Gmin Islandzkich (Samband íslenskra sveitarfélaga), które stoi na straży ich interesów oraz negocjuje w ich imieniu umowy zbiorowe.
Upraszczając, można zatem powiedzieć, że na publicznym rynku pracy zatrudnieni są pracownicy państwowi, pracownicy samorządów miejskich i gminnych oraz pracownicy różnych instytucji pożytku publicznego, z których większość finansowana jest ze środków publicznych. Osoby zatrudniane przez firmy prywatne należą zatem do sektora prywatnego. Należy jednak pamiętać, że w wyniku prywatyzacji przedsiębiorstw państwowych pracownicy, którzy wcześniej pracowali w sektorze publicznym, stali się pracownikami sektora prywatnego. Przykładem takich firm są: RÚV (Rikisútvarpið – islandzki publiczny nadawca radiowo-telewizyjny) i Isavia (przedsiębiorstwo zarządzające cywilnymi portami lotniczymi oraz cywilną żeglugą lotniczą na Islandii), które wcześniej były przedsiębiorstwami państwowymi, a obecnie operują jako spółki Skarbu Państwa. Co do zasady, pracownicy zatrudnieni w momencie prywatyzacji zachowują swoje prawa, natomiast osobom rozpoczynającym pracę po prywatyzacji, przysługują w pewnym zakresie inne prawa.