Wybór kandydatów

Ogólnie rzecz biorąc, nie istnieją zasady regulujące rekrutację pracowników w sektorze prywatnym. Istnieją jednak pewne ograniczenia, które są określone przez ustawodawstwo i umowy zbiorowe. Są to: Ustawa nr 10/2008 o równouprawnieniu, ustawa nr 97/2002 o zatrudnieniu osób obcego pochodzenia, rozporządzenie nr 426/1999 w sprawie pracy dzieci i młodzieży oraz postanowienia umów zbiorowych dotyczące pierwszeństwa do zatrudnienia.

W niektórych umowach zbiorowych znajdują się postanowienia przewidujące pierwszeństwo członków niektórych związków zawodowych do zatrudnienia w określonych zakładach pracy. W takich przypadkach pracodawca ma obowiązek zatrudnienia członka danego związku, jeżeli ubiega się on o oferowane stanowisko. Związki zawodowe są również zobowiązane do przyjęcia każdego, kto pracuje w obszarze ich działania i w zawodach, które są przez nie reprezentowane. Przepisy dotyczące pierwszeństwa przy zatrudnianiu interpretowane są w ten sposób, że nie jest koniecznym, aby osoba ubiegająca się o dane stanowisko była członkiem danego związku zawodowego w momencie składania wniosku, pod warunkiem, że z początkiem zatrudnienia do niego przystąpi.

W pewnym sensie w procesie rekrutacji w sektorze publicznym obowiązują te same zasady, które obowiązują w procesie rekrutacji w sektorze prywatnym. Jakkolwiek, pracodawca w sektorze publicznym musi przestrzegać znacznie surowszych zasad, jeśli chodzi o wybór kandydatów do pracy. Zasady te wynikają głównie z praw sektorowych odnoszących się do określonych zakładów pracy, a jeżeli te prawa nie obowiązują, wówczas obowiązuje ustawa nr 70/1996 o pracownikach państwowych, postanowienia umów zbiorowych dla pracowników samorządowych oraz zasady ustawy nr 37/1993 o procedurach administracyjnych.

Pierwotnym powodem ustanowienia specjalnych zasad dotyczących rekrutacji w sektorze publicznym było zapobieżenie ingerencji politycznej w proces składania wniosków. Podobne zasady dotyczyły rekrutacji w samorządach, gdzie ustalono własne zasady w oparciu o pierwotną ustawę o pracownikach państwowych obowiązującą od 1954 roku. W obecnych czasach większość pracowników w sektorze publicznym pracuje z dala od władzy politycznej, ale nadal istnieje ten sam pogląd na niebezpieczeństwo ingerencji politycznej i nadużywanie władzy politycznej przy nominacjach w sektorze publicznym.

Celem tej legislacji jest zapobieganie nadużywaniu władzy przez osoby zarządzające urzędami publicznymi. Ogólne zasady obowiązujące obie strony znajdują się w ustawie nr 37/1993 o postępowaniu administracyjnym. Zasady te ograniczają decyzje podejmowane przez rząd i samorządy w zakresie praw i obowiązków pracowniczych, z czego wynika fakt, że zaoferowanie lub wypowiedzenie pracy pracownikowi w sektorze publicznym uważa się za procedurę administracyjną.