Eins og kom fram í inngangi vinnuréttarvefs BSRB gilda ólíkar reglur um opinbera starfsmenn annars vegar og starfsmenn á almennum vinnumarkaði hins vegar. Opinber vinnumarkaður telst vera þau fyrirtæki og stofnanir sem eru í eigu ríkis og sveitarfélaga, auk félaga og stofnana sem veita opinbera þjónustu. Almennt heyra málefni sem snúa að ríkinu undir fjármála- og efnahagsráðuneytið, en innan ráðuneytisins er Kjara- og mannauðssýsla ríkisins. Sveitarfélög eru sjálfstæð samkvæmt lögum en Samband íslenskra sveitarfélaga sinnir hagsmunagæslu fyrir þau og gerir kjarasamninga fyrir þeirra hönd.
Til einföldunar má því segja að á hinum opinbera vinnumarkaði séu starfsmenn ríkisins, sveitarfélaga og ýmissa sjálfseignarstofnana sem kostaðar eru að meirihluta til af almannafé. Þeir sem starfa hjá einkafyrirtækjum tilheyra þannig hinum almenna vinnumarkaði. Þó er þetta ekki alveg svona einfalt, enda hefur einkavæðing ríkisfyrirtækja leitt til þess að starfsmenn sem áður tilheyrðu hinum opinbera vinnumarkaði eru nú starfsmenn á hinum almenna vinnumarkaði. Það má til dæmis nefna Ríkisútvarpið og Isavia sem dæmi um slík félög, sem áður voru ríkisstofnanir en eru nú rekin sem opinber hlutafélög. Almenna reglan er hins vegar sú að þeir starfsmenn sem voru starfandi þegar einkavæðing átti sér stað haldi sínum réttindum, en þeir sem hefja störf eftir einkavæðingu hafa að vissu leyti önnur réttindi.